Brexit

Ik betreur de Brexit maar begrijp de doorsnee Brit.  Ik ben een anglofiel in hart en nieren en dat zal altijd zo blijven of Groot-Brittannië nu binnen of buiten de EU is.  Het is al te gemakkelijk om ouderen en laagopgeleiden de schuld te geven van het resultaat van het referendum.  Wie dat doet, ontkent dat er wel degelijk een probleem is.  Europa heeft uit economisch belang de uitbreiding van de unie veel te snel doorgevoerd.  De toetredingsnormen voor nieuwe lidstaten waren heel ontoereikend.  Er is een economische en financiële unie die voor veel bedrijven veel voordelen oplevert.   Er is echter geen fiscale of sociale unie.  Dit heeft als gevolg dat de 'gewone ' man en vrouw geconfronteerd worden met een verlies aan jobs die ingevuld worden door goedkopere werkkrachten uit de nieuwe EU lidstaten.  Ook de verhuis van bedrijven naar goedkopere EU landen heeft jobverlies in de 'rijkere' EU landen tot gevolg.  Dit heeft vooral een impact op de middenklasse en minder begoeden. Politici en hogere kaders hebben daar weinig of geen last van.  In de optiek van de doorsnee EU burger hebben de nieuwe armere lidstaten van de EU voor hem/haar geen meerwaarde.   Zolang er geen sociale unie is zullen de landen met betere sociale voorzieningen altijd de dupe zijn.  Een sociale unie is uiteraard alleen mogelijk als er ook fiscale eenvormigheid is.  Iets wat ik nog niet direct zie gebeuren. Europa slaagt er ook niet in om de problemen die gepaard gaan met o.a. migratie en de economische crisis aan te pakken.  Ook in ons land zijn er ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen en is er een hoge werkloosheid onder bepaalde bevolkingsgroepen.  Ik vraag mij af hoe het straks moet als de asielzoekers die nu nog in centra verblijven straks allemaal een woning en een job moeten krijgen, en niet alleen in ons land. Het wordt tijd dat Europa de realiteit onder ogen ziet en er iets aan doet.  Europa is ook niet altijd consequent.  Om één voorbeeld te geven: Europa mengt zich wel met het statuut van de Belgische havenarbeider maar niet met de sociale voorzieningen in die lidstaten die nog niet aan de enkels komen van de gezondheidszorg, ons onderwijs, onze sociale uitkeringen (die alleen maar mogelijk zijn dankzij onze hoge belastingen op onze lonen).  Onze politici moeten daar eens goed over nadenken. Als ze meer Europa willen moeten die problemen aangepakt worden, anders zal het zeker minder Europa worden.

 

Brugpensioen en meer

Een regeling op z'n Belgisch: een uitkering krijgen als werkloze, geen werk moeten zoeken en toch nog pensioenrechten opbouwen.  Dat lijkt me toch niet helemaal eerlijk tegenover werknemers die tot hun 65 aan de slag blijven.  Zelf ken ik personen die vanaf hun 52 (wel met een loopbaan van meer dan 30 jaar) na een collectief ontslag nu al 12 jaar op brugpensioen zijn en geen nieuwe job gezocht hebben.  Ikzelf was bij datzelfde collectief ontslag 46 (met 25 jaar dienst) en heb in die 12 jaar 5 nieuwe jobs gevonden.  De laatste keer dat ik werkzoekend was, is 3 jaar geleden toen ik ook al 55 was.  In die 12 jaar heb ik gedurende 4 maanden een uitkering gekregen als werkloze.  In mijn huidige job zal ik wellicht tot m'n 65 moeten werken als mijn gezondheid het toelaat.  Ik vind dat helemaal niet erg maar het lijkt me toch niet logisch dat ik dan met m'n 44 jaar effectief gewerkte loopbaan maar evenveel pensioen krijg als mijn ex-collega's die niet alleen 12 jaar minder bijgedragen hebben maar ook nog eens 13 jaar een werkloosheidsuitkering gekregen hebben.  De vakbonden zijn er duidelijk voor de werkende mens ! Ik ken ook leeftijdsgenoten die zich vorig jaar in overleg met de werkgever hebben 'laten' ontslaan .  Leuk voor hen dat dat kan en dat de werkgever hen zelfs nog een toeslag wil betalen, maar moet de maatschappij dit sponsoren als het gaat om nog gezonde mensen die geen zwaar beroep hebben en nog perfect in staat zijn om hun job te doen ?  Is vervroegd pensioen dan niet meer aangewezen ? Misschien moet er in de toekomst toch nog een keer goed nagedacht worden over dit systeem.  Persoonlijk vind ik anders wel dat het belachelijk is om 60 plussers te verplichten om te solliciteren.  Je moet van een andere planeet zijn om te denken dat die mensen nog een job zullen vinden.  In uitzonderlijke gevallen zal dat lukken maar voor de doorsnee is het onbegonnen werk en al helemaal in de huidige conjunctuur. 

In dezelfde lijn maar al even onlogisch vind ik de vergoeding die werkloze mantelzorgers ontvangen.  Ik ben niet tegen een vergoeding voor die mensen.  Ik vind alleen dat er een tegemoetkoming moet zijn voor de persoon die de hulp nodig heeft.  Die vergoeding kan dan naar een mantelzorger gaan of om extra verpleegkosten, opvang of ziekenhuiskosten  e.d. mee te betalen.  Het is waar dat een verblijf van een persoon met een beperking of een langdurige ernstige ziekte in een instelling meer kost aan de maatschappij dan wanneer diezelfde persoon thuis kan verzorgd worden (als die mogelijkheid een optie is).  Ouders van een ernstig ziek kind moeten de mogelijkheid hebben om zelf voor hun kind te zorgen en waarom niet via hetzelfde systeem als iemand die wel een job heeft  ?   Misschien zie ik het weer te simpel maar voor mij is iemand die z'n loopbaan even onderbreekt om voor een ziek gezins- of familielid te zorgen, of hij/zij nu een job heeft of werkloos is, gelijk voor de wet. 

Ik begin me trouwens af te vragen hoe het mogelijk is dat elke eerder met veel poeha aangekondigde besparing nu weer teruggeschroefd wordt.   Je zou het idee krijgen dat ze er in Brussel gewoon met de pet naar gooien en zien waar die landt.  Benieuwd wat het volgende is dat voor de bijl gaat.

Staken of niet ?

Neen, ik staak niet mee.  Ik heb ook niet gestaakt bij de besparingen van de regering onder Jean-Luc Dehaene, (met de toenmalige SP) met zijn 'Globaal Plan' en toen werd zelfs een loonstop ingevoerd.   Ik vind alleen dat je met staken meestal niet diegenen treft die je wil treffen.  De regeringsleden die de beslissingen nemen hebben niet echt last van stakingen.  De volgende verkiezingen zijn normaal gezien nog veraf.  Als je al zou overwegen om iets te doen dat de beleidsmakers zelf treft, dan ben je wellicht strafbaar.  Je kan hen bijvoorbeeld niet verhinderen om op het werk te geraken want dan word je gegarandeerd opgepakt.  Trouwens als ik zou staken, zou ik zelf de enige zijn die daar last van heeft want het werk dat ik die dag niet doe, verdwijnt niet.  Niet dat ik geen begrip heb voor mensen die wel staken.  Ik vind wel dat ze mensen die willen werken niet mogen verhinderen om te werken.  Het is natuurlijk niet leuk als je moet inleveren op je verworvenheden maar objectief gezien wordt de basis van onze sociale zekerheid echter niet aangetast,  wat de vakbonden ook mogen beweren.  Werklozen blijven een uitkering krijgen en die uitkering wordt nu zelfs niet of nauwelijks beperkt in tijd.  Als je na pakweg 3 jaar nog geen job hebt gevonden, heeft de VDAB haar werk niet goed gedaan denk ik.  Het onderwijs blijft m.i. betaalbaar in vergelijking met veel andere landen, en onze gezondheidszorg blijft ook nog van goede kwaliteit en meestal betaalbaar.  Alles kan natuurlijk altijd beter en sommige keuzes die deze regering maakt, zouden zeker niet de mijne zijn, maar de 'verworvenheden' waaraan getornd wordt zijn er van de laatste 20 jaar.   Ik weet nog dat schoolabonnementen een stuk duurder waren voor de buzzy pass ingevoerd werd.  Plots hadden mijn kinderen een abonnement waarmee ze het hele jaar door op alle diensten van De Lijn konden voor een prijs die lager was dan hun abonnement van punt A naar punt B het jaar ervoor.  Kinderopvang was niet aftrekbaar van de belasting en er was nog geen decumul voor de inkomensbelasting.  Ouderschapsverlof, tijdskrediet en loopbaanonderbreking waren onbestaande.  Niet dat ik pleit voor een terugkeer naar die tijd, maar geen van die verworvenheden worden afgevoerd, er wordt alleen wat aan gesleuteld.  De verhoging van de pensioenleeftijd is ook al niet dramatisch.  Men doet nu alsof iedereen tot zijn 67e zal moeten werken, maar de officiële pensioenleeftijd is op dit moment ook 65 jaar terwijl amper ongeveer 41 % van 55-64 jarigen nog aan het werk is.  Ik vind het dus eigenlijk een beetje om te lachen dat de pensioenleeftijd verhoogd wordt terwijl men er nu nog niet eens in slaagt om werknemers tot hun 65e aan het werk te houden.  Het valt ook op dat het veelal ambtenaren of mensen die semi voor de overheid werken zijn die staken.  De post, NMBS en De Lijn kan je moeilijk privé bedrijven noemen.  Het zijn die mensen die het meeste te verliezen hebben.  Wie voor een privé bedrijf werkt, beseft dat de broodjes niet uit de lucht vallen.  Ik vind wel dat de overheid meer zou moeten besparen op zichzelf.  Er kan nog veel bespaard worden op zaken waar de burger op zich geen last van heeft.  Om er maar een paar te noemen: het personeelsbestand van de nieuwe Senaat en dubbele veel te hoge pensioenen of opstappremies voor voormalige politici zoals Herman Van Rompuy.  Onze beleidsmakers hebben nog niet door dat ze daar ook het voorbeeld moeten geven om geloofwaardig te zijn.  Een vermogenswinstbelasting lijkt me een idee maar niet om het huis of de spaarcentjes die je erft van je ouders nog extra te belasten want daar is al veel belasting op betaald.  Het ziet er op dit ogenblik niet naar uit dat politici en vakbonden snel tot een akkoord zullen komen en dat is geen goede zaak.  Die lastenverlaging die zo broodnodig is, laat ook nog op zich wachten.  Ondertussen werk ik, en de meeste brave burgers onder ons verder.

Arme vrouwen

Laatst was er op de radio een discussie over een campagne in Frankrijk die seksisme wil bestrijden.  Er werd ook verwezen naar een youtube filmpje dat een wandeling van 10 uur in New York van een jonge vrouw in 2 minuten samenvat.  De vrouw is absoluut niet uitdagend gekleed maar wordt toch continu aangesproken en nageroepen. Zijn dat dan allemaal slecht opgevoede mannen vraag ik mij af of is het vooral een vorm van zich manifesteren, of erger nog, denken ze dat ze vrouwen daar plezier mee doen ?  Als je er goed over nadenkt, schetsen de media toch vaak een nogal eenzijdig beeld van 'de vrouw'.  Vrouwen hechten veel belang aan hun uiterlijk, zijn emotioneler en niet technisch aangelegd. Mijn uiterlijk, ja, ik geef toe dat ik er graag verzorgd uitzie. Ik let op m'n gewicht maar dat is niet enkel voor het uitzicht maar ook om gezondheidsredenen. Daarom ben ik 18 jaar geleden ook ook definitief gestopt met roken.  Plastische chirurgie is iets wat ik echt niet zou overwegen.  Je wordt als vrouw wel voortdurend op je uiterlijk beoordeeld, helaas ook vaak door andere vrouwen.  Emotioneler of niet technisch onderlegd : niet echt op mij van toepassing denk ik en je hebt net zo goed emotionele en onhandige mannen als vrouwen.  Vaak vind ik ook dat vrouwen zelf hun evenwaardige status ondergraven.  Sommige vrouwen, en helaas niet alleen in de media maar ook op de werkvloer, maken gebruik van hun uiterlijk om vooruit te komen.  Sommigen gedragen zich als het spreekwoordelijke 'domme blondje' om mannen te charmeren.  Hoe kan je dan als vrouw nog verwachten ernstig genomen te worden ?  Niet dus ! Het is helaas zo dat die vrouwen het ook verbrodden voor diegenen onder ons die naar gelijkwaardigheid tussen de seksen streven. 

Naar aanleiding van de vrouwendag werd vandaag in de media geponeerd dat vrouwen meer dan mannen zullen getroffen worden door een aantal maatregelen van de nieuwe regering.  Zo zou 80 % van de eenoudergezinnen bestaan uit een vrouw en kinderen. Dan denk ik : daar gaan we weer.  Hoe komt dat ? Hebben die kinderen dan geen vader ? Toch wel, maar na een echtscheiding wonen de kinderen vaak officieel meestal bij de moeder, ook bij co-ouderschap.  Wil dat zeggen dat de vaders er financieel beter vanaf komen ?  Dat kan in sommige gevallen zo zijn, maar lang niet altijd.  Zo maak je van 'de vrouw' weer een slachtoffer, iets waar ik als geëmancipeerde vrouw niet mee kan lachen.  Maak vrouwen weerbaarder, zorg dat ze niet afhankelijk zijn van het loon van een partner denk ik dan.  

Het wordt helaas nog altijd als 'normaal'  beschouwd dat vrouwen meer dan mannen instaan voor de zorg in het gezin.  Maar geven vrouwen die naar eigen zeggen 'noodgedwongen' deeltijds werken om voor de kinderen te zorgen niet zelf een verkeerd signaal ?  Een gezin waar beide partners evenveel huiselijke taken op zich nemen en ook beiden instaan voor het gezinsinkomen is toch een veel betere optie.  Als één van beide partners er dan echt zelf voor kiest om deeltijds te werken en een stuk inkomen in te leveren, moet hij/zij daar de (financiële) gevolgen bijnemen.  Het zou ook niet netjes zijn om vrouwen of mannen die lange tijd niet of deeltijds gewerkt hebben evenveel pensioen te geven als diegenen die er een voltijdse loopbaan hebben opzitten.  Tweeverdieners dragen trouwens ook de consequenties van hun keuze, financieel maar ook op het vlak van (vrije) tijdsbesteding.  Als vrouwen er willen op vooruit gaan, moeten ze hun dochters en zonen tonen dat gelijkheid begint in het gezin. Pas als beide partners, ongeacht of ze man of vrouw zijn, een zelfde graad van betrokkenheid kunnen opbrengen thuis, zal het bedrijfsleven en de politiek ook volgen.  En dat mannen niet zo goed kunnen koken of naaien of strijken is flauwekul.  Top chefs en couturiers zijn ook meestal mannen.  Dus dames, leer jullie zonen ook koken en jullie dochters ook een schroevendraaier hanteren en druk ze allebei op het hart dat onafhankelijkheid, financieel en anders aan te bevelen is.

De lezersbrief

Ik weet niet hoe lang ik dit vol zal houden maar we zien wel.  Toen ik 11 jaar geleden, na 25 jaar bij hetzelfde bedrijf na een overname ontslagen werd, begon ik tijdens de periode dat ik op zoek was naar een job elke dag de krant te lezen.  Niet dat ik dat daarvoor nooit deed.  Maar bij gebrek aan tijd las ik meestal enkel wat me interessant of goed geschreven leek.  Maar in die periode had ik dus tijd zat, al spendeerde ik wel veel tijd aan mijn zoektocht naar een gepaste job en ging ik ook 3 keer per week naar de fitness.  Het overkwam me dan ook regelmatig dat ik me ergerde aan een editoriaal of de mening van deze of gene al dan niet bekende persoon of politicus.  Let wel : ik stoor me niet aan die mensen maar wel aan het feit dat ze soms zeer ongenuanceerde maar soms ook ongefundeerde uitlatingen doen die op het eerste zicht een grond van waarheid hebben maar, in mijn ogen althans, populistisch of zelfs desinformatie zijn.  Mijn lezersbrieven werden, tot mijn aanvankelijke verbazing,vaak gepubliceerd.  Meestal zijn mijn brieven het gevolg van een zekere verontwaardiging, maar ik neem wel altijd de nodige tijd om na te denken over hoe ik mijn tegengestelde mening goed kan formuleren.  Ik erger mij ook  soms aan het opportunisme van de media en de hoeveelheid non-nieuws die we over ons heen krijgen zoals in de tv journaals steeds weer 'de man in de straat' die zogenaamd de mening van de doorsnee man of vrouw vertolkt. Vorige week was het ook weer raak : een bekende politicus beweerde dat de Vlaming meer empathie heeft met dieren dan met migranten.  Die stelling staafde hij met het feit dat er geen levende visjes meer mogen gedronken worden in Greaardsbergen maar dat Zwarte Piet wel mag blijven, kwestie van de ene traditie met de andere te vergelijken.  Een redenering die rammelt.  Net zoals: ik kan in m'n pyjama, m'n pyjama kan in m'n valies dus ik kan in m'n valies.  Ja, moest ik mezelf kunnen opvouwen tot het formaat van m'n opgevouwen pyjama zou dat kunnen ja.  Naast het artikel was er ook een editoriaal waarin de schrijfster stelde dat 'de migrant" niet bestaat maar het in één adem toch over 'de Vlaming' had.  Dan denk ik:  daar gaan we weer en kruip ik in mijn pen en dit was het resultaat.

 "Net zoals 'de migrant' niet bestaat, bestaat ook 'de Vlaming' niet.  En het probleem is eerder het gebrek aan empathie van veel mensen voor mekaars problemen dan alleen maar van Vlamingen tegenover migranten.  Als 55 plussers al geen crèche meer kunnen verdragen in 'hun' woonwijk ?  Onze hele samenleving is doortrokken van wij/zij : jongeren tegenover ouderen, werklozen tegenover werkenden, ambtenaren tegenover werknemers in de privésector en ga zo maar door.  Ook de politici en de media gaan daar in mee door het publiceren van statistieken waarin bepaalde bevolkingsgroepen tegenover mekaar geplaatst worden. We worden steeds meer een maatschappij van elk zijn eigen hokje en dat is onvoorstelbaar in een tijd dat alle mogelijkheden er zijn om een ruime kijk te hebben op de wereld.  Leer een andere taal, lees een boek en vooral praat met je buren, thuis, op de trein of op een terrasje en leer je kinderen en kleinkinderen open staan voor alles rond hen en verder te kijken dan hun neus lang is."

En omdat het wel vaker gebeurt dat mijn visie op de dingen afwijkt van wat ik gepubliceerd zie en ik niet elke dag een lezersbrief kan schrijven, dacht ik dat ik dat dan hier wel kon.  Wie commentaar heeft, kan die hier ook kwijt.  Tot binnenkort.